-- نزدیک افطار رسیدم خونه.. نه فرصتی برای تهیه غذا مانده بود؛نه نای تلاش برای آماده کردن افطاری داشتم؛جز کمی نان و پنیر که رغبتی برای خوردن برنمی انگیخت! چیزی در خانه نیافتم!     برای یک لحظه به ذهنم آمد که؛ اگر میهمان خدایم؛چطور میزبانی میکند!؟؟     راستش ته دلم راضی نبودم که میهمانی خدا فقط به معنویات ختم شود!   صدای ربّنا در خانه پیچید؛من هم زمزمه کردم. در میان صدای بلند ربّنا احساس کردم زنگ خانه به گوش میرسد!همسایه ای بود با ظرفی آش. دوباره به حال و هوای ربّنا برگشتم؛باز هم دق الباب و اینبار یک کاسه شله زرد! و بار سوم غذایی دیگر. ربّنا   خدا شرط میزبانی اش را به جا آورد!     اما من از خودم بدم آمده بود؛ چرا!؟ چون احساس کردم هنوز هم باورم نشده که میهمان کیستم!   (مکتوب) --