--

چرا نمی شناسی ام ؟!
چرا نمی شناسمت ؟
میدانم مرا نمی شنوی و این را از سیبی که از دستت افتاد فهمیدم،
دیگر به غربت چشم هایت خو کرده ام و به درد باد کرده ی روحم که از قاب تنم بیرون زده
با توام بی حظور تو
بی منی با حضور من
می بینی تا کجا به انتحار وفادار ماندم تا دل نازک پروانه نشکند .
همه سهم من از خود دلی بود که به تو داده ام و هر شب بغض گلویت را در تابوت
سیاهی که برایم ساخته بودی گریستم و تو هرگز ندانستی که زخم هایت زخم های مکررم بودند
نخ های آبی ام تمام شده اند و گل های بقچه ی چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند
باید بیش از بند آمدن باران بمیرم...

--