زاری کنان حضور تو ایستاده و بفروتنی دیده بر زمین دوخته و سر خود را به خواری و زبونی پیش عزت تو فرود آورده و راز خویش را با تو در میان نهاد با آنکه تو بدان آگاهتری ، و گناهان خویش را یکان یکان بزبان آورده با آنکه تو شماره آن را بهتر دانی و از آن آلودگی بزرگ که دچار آن شده و تو میدانی پناه بتو آورده و از آن کارزشت که بحکم تو مایه رسوایی است بزینهار تو در آمده است، گناهانی که مزه آنها بگذشت و رفت و بزه آنها بر جای ماند.                                                                       صحیفه سجادیه