--

نسیم وصل می وزد.وصدای آشنا ،دلدادگان را به سوی خود میخواند:

«مبادا ازکاروان عقب بمانید»

،کاروان طی مسیرمی کند.وجاماندگان ازقافله،عده ایی می رسند.

وعده ای هنوز میدوند.هرکس ذکری برلب دارد و استمداد می طلبد.

  ناگاه نوایی گوش ِدل را نوازش میدهد:

«هان!ای بیچارگان!اگرمدد میخواهید،ترنم زیبای ((یا رضامدد))را زمزمه کنید»

دراین میان،فرشتگان را می بینم که فوج فوج ازپی قنداق«معدن جود وسخا»روان هستند.وملکوتیان «تبارک الله»گویان برگردش میچرخند.

رضا جان!ای که حضورت درخراسان دل های مشتاق زا به تپش درآورده و قلوب شیعان را جلا و جان های شوریده راصفا میدهد!

مشهدت کعبه ی عشاق،

حرمت قبله زایرین ،

سقاخانه ات زمزم عارفان،

پنجره فولادت دارالشفای دردمندان ،

ضریح مطهرت حِصن ولایت است.

ای دستگیر همه ی عالم!مانده دلان رادریاب.

دوبال بسته عشق است و کرمت دوپای خسته و سایه حرمت

نگاهم برتوست ای بزرگ کاری کن دلم پرازغربت است ،یاری کن

شفایم ده،زدرد بی کسی،دردبی ثمری دردنارسی،شفایم ده زین جذام دلسردی ززخم کهنه شلاقهای نامردی

رهایم کن ازین گریه های خون آلود ،ازاین زمین سیاه هوای غم آلود

همیشه شوکت گلدسته های رویایت دلیلی بوده برلطف دم مسیحایت

سراسر،قدم درقدم،رواق در رواق،سوی تو آیم براشتیاق

--