--

دو روز مانده به پایان, جهان تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است .

داد زد و بد و بیراه گفت؛خدا سکوت کرد..

دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد..

لا به لای هق هقش گفت : اما با یک روز چه کار می توان کرد!؟

او مات و مبهوت ؛ به زندگی نگاه کرد که در گودی دستانش می درخشید.

اما می ترسید حرکت کند ؛

می ترسید راه برود ؛

می ترسید زندگی از لای انگشتانش بریزد!

آن وقت شروع به دویدن کرد زندگی را به سر و رویش پاشید؛

زندگی را نوشید ؛

و زندگی را بویید ؛

و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا بدود؛

می تواند بال بزند؛

می تواند پا روی خورشید بگذارد؛

می تواند .. .

او در آن یک روز آسمان خراشی بنا نکرد؛

زمینی را مالک نشد؛

مقامی را به دست نیاورد؛

اما در همان یک روز دست بر پوست درخت کشید؛

روی چمن خوابید ؛

کفش دوزکی را تماشا کرد؛

سرش را بالا گرفت و ابرها را دید

و به آنهایی که نمی شناختندش سلام کرد

و برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد!

او در همان یک روز آشتی کرد

و سبک شد؛

لذت برد

و سرشار شد

و بخشید؛

و تمام شد..

.::مکتوب::.

--