--
یا علی؛نامت ثبوت قل هوالله احد
نام تو ؛نقش نگین, امر, الله صمد
لم یلد از مادر گیتی و لم یولد؛چو تو؛
لم یکن بعد از نبی مثلت ؛له کفوا احد
--

--

ای که مرا خوانده ای...؟

راه نشانم بده ..

--

زندگی مثل ویندوز میمونه،اکثر وقتا قاطی داره.ولی خب؛بعضی وقتا هم خیلی خوبه!بخاطر لحظه های خوبش؛لحظه های بدش رو بیخیال شو!

زندگی مثل ویندوز میمونه؛اگه ازدواج کردی و هی تو زندگی Hang کردی؛زرتی Reset نکن و راه بیفت سمت دادگاه خانواده!بعضی از DLLها مال زندگی مجردیه؛اوناروبا DLL های متاهلی عوض کن!شب نشینی با رفقا؛ای میل بازی و شاید هم وبلاگ نویسی رو اگه لازم باشه باید تعطیل کنی(این یکی رو دیگه نه!).بعضیاش موجوده؛با نگاهی دقیق به زندگی دیگران؛میتونی اونارو Download کنی.ولی بعضی دیگه رو باید خودت بنویسی؛بهتره بگم خودتون!

خلاصه باید خودتو سازگار کنی ...

بعضی وقتا باید خودت رو بزنی به Hangبازی!(بخونید خنگ بازی)تا زندگی به اون سختی که هست به نظر نرسه!یه وقتایی لازمه بخاطر شرایط؛Setting Regionalت رو عوض کنی!میدونی که کجا باید دنبالش بگردی تو Control Panel.

زندگی مثل ویندوز میمونه؛بعضی وقتا لازمه یه سری آدما رو از زندگیت Remove کنی و در عوض یه سری دیگه رو Add کنی!اونایی رو Add کن که مصداق این شعرند:

((دوست تو باید از تو به باشد  

 تا تو را عقل و دین بیفزاید!))

...

ولی مهم تر از همه اینه که زندگی مثل یه وبلاگ میمونه؛باید طوری بنویسیش که همه جوره بشه خوندش!Format نوشتن خیلی مهمه!اگه طوری زندگی کنی که فقط خودت حال کنی،خیلی زود دودش میره تو چشم خودت!مثل وبلاگی که فقط صاحبش میتونه اونو به شکل مطلوبی ببینه ! یه Format  باحالی برای زندگیت انتخاب کن که بشه الگو برای بقیه !

یه Format جهان شمول یه Unicode !

ولی زندگی مثل شعر هم هست!حرف آخر اینکه :
((زندگی آتش گهی دیرینه پا برجاست
گر بیفروزیش؛ رقص شعله اش از هر کران پیداست؛ورنه خاموش است ؛ خاموشی گناه ماست!))

--

.::مکتوب::.

--

نازک آرای تن ساقه گلی؛

که به جانش کشتم؛

وبه جان دادمش آب؛

ای دریغا به برم می شکند

--

--

همان لحظه اول که دیدمش ، احساس کردم باید سانتا ماریا صدایش کنم . نمیدانم چرا ناگهان این اسم به ذهنم خطور کرد . چندی پیش که برای سیاحت به کلیسای سن مارکو رفته بودم ، این اسم را در نیایش مسیحیان شنیدم و همان لحظه تمام صفا و پاکی مریم مقدس ، با این نام به دلم نشست .
اما این اسم و خاطره ، پس از سالیان سال ، کاملا از ذهنم رفته بود تا زمانی که او آمد . این طور نبود که هیچ نسبتی با مریم مقدس ، مادر آن پیامبر مهربانی داشته باشد .بلکه وقتی او را دیدم ناخودآگاه احساس کردم ، هیچ نامی نمیتواند پاکی و صفا و معنویت و زیبایی را یکجا و به این اندازه برای من تداعی کند .
گفتم اجازه می دهید شما را سانتا ماریا صدا کنم ؟
خندید . موهایش صاف و بلند و خرمائی بود . چشم هایش به یک رنگ نمی ماند ، گاهی قهوه ای می شد ، گاهی سبز ، گاهی آبی .بسته به اینکه کجا را نگاه می کرد . دماغی کو چک و خوش ترکیب در بالای لبهای زیبایش
نشسته بود و مژه های خرمائی اش چون چتری از آنهمه زیبایی چشم ها محافظت می کرد .
وقتی که میخندید ، انگار از دهانش ، شکوفه های کوچک یاس می چکید . شفافیت دندان هایش نگاه را بی اختیار، خیره می ساخت .
لباسی لطیف و بلند و آبی پوشیده بود که حریر پیش پایش ، سنگ می نمود .
پیش از این بارها او را در وادی خیال دیده بودم، اما هیچگاه تا این اندازه ، ملموس و به دست آمدنی نبود و هم دوست داشتنی . می آمد ، سر می زد ، آشوبی به پا می کرد و می رفت . یک لحظه هم نمی ماند تا به او بگویم چقدر در جستجویش بوده ام .
گفت : حالا چرا «سانتا ماریا »میان اینهمه اسم ؟
گفتم : نمی دانم .
و در مکثی کوتاه به چشمهایش خیره شدم و ادامه دادم :
« ولی اگر قرار بود آینه ای مقابل آن مریم آسمانی بگذارند در زمین ، بی شک شما تصویر روشن آن اینه می شدید »؟
گفت : خدا کند افقهایت همیشه همین قدر آسمانی بماند . می ماند؟
منتظر جواب نماند . در ساحل شروع کرد به قدم زدن . شاید می خواست من وزش موها و لباس هایش را در باد ببینم .هر قدمی که بر می داشت ، جای پایش سبز می شد و بلافاصله از میان سبزی ، شکوفه های سفید می روئید .
گفتم : من خسته شده ام از اینهمه رنگ و نیرنگ . همیشه دنبال کسی می گشته ام که اینقدر زمینی نباشد .
نیمرخ بر روی تنه ی بریده درختی نشست . نگاهش را بیش از گردش سر و گردن ، گرداند ، آنقدر که دو مردمک در گوشه ی چشمهایش نشست و سفیدی پلک ها که به آبی میزد خودی نمایاند .و گفت :
« تو خودت چقدر آسمانی هستی ؟دلت تا کجا آسمانی است ؟»
چه باید می گفتم ؟ گفتم همین قدر هست که نفسم در زمین می گیرد و زمین تنگی میکند برای دل من .
می خواستم بپرسم شما چطور ؟شما کجایی هستید ؟ از کجا آمده اید ؟
جایی که من نشسته بودم پشت سرم جنگل بود و پیش رویم دریا . فکر کردم شاید از ملتقای جنگل و دریا آمده باشد ، یا از بالای کوه ، از لابلای درخت های بهم پیوسته . جایی که زن های گالشی ناگهان از لای بوته های تمشک ظاهر می شوند . با همیانی آویخته از دوسو و گاهی کودکی بسته بر پشت ... ولی ... او هیچ شباهتی به گالشی ها نداشت . اندام موزون و کشیده ، پوستی به روشنایی یاس و دست هایی که از لطافت به بال می مانست . از دریا هم نمیتوانست آمده باشد . هیچ پری دریایی ، اینقدر به آدمیزاد نمی ماند ، اما ... هیچ آدمیزادی هم نمیتوانست اینقدر به پری شبیه باشد .
گفتم این بلور مال این طرف ها نباید باشد .
خندید .
گفتم:
و این مروارید ها هم .
گفت : چه خوب کارشناس کالاهای منطقه اید ! نکند به تجارت مشغولید .
گفتم : سرمایه مرا به مفت نمی خرند .
گفت : کسی اهل معامله دل نیست. نفروشید .
گفتم : نمی فروشم .
گفت : در معرض فروش هم نگذارید . بار شکستنی در انبار امن تر است .
گفتم : حتی اگر بپوسد ؟
گفت : نمی پوسد . بلور که نمی پوسد .
گفتم : شما که بیش از من خبره جنسید .
خندید .
و عطر دل انگیزی شبیه اقاقیا در فضا پیچید .
گفتم : چه میشد اگر شما همیشه می بودید و همیشه می خندیدید . به گمانم زمین و آسمان از عطر اقاقیا پر می شد .
گفت : لحظه ها را دریابید . همانند ابر می گذرند .
و به آسمان نگاه کرد که تکه ابری سفید از بالای سرمان فاصله می گرفت .
اکنون تمام نجابت آسمان را در نگاهش می شد دید .
گفتم : زیبایی و نجابت چگونه با هم جمع می شود ؟
گفت : این دو از اول با هم بوده اند . عده ای برای اینکه حکومت کنند ، بینشان تفرقه انداخته اند .
پرسیدم : حکومت بر؟
پاسخ داد : هر دو . هم زیبایی و هم نجابت .
گفتم : پس شما متعلق به همان دوره های اولید که این هر دو را با هم دارید ؟
گفت: (شاید به تعارف ) : نگاهتان اینطور می خواهد.
گفتم : نه ، نگاه من فقط شما را معنا میکند .
گفت :  آنچه تو گنجش توَهم میکنی
از توّهم گنج را گم می کنی
گفتم : ...
پیش از اینکه چیزی بگویم ، بلند شد ، گمانم به قصد رفتن و دل من فرو ریخت . دلم را زدم به دریای پیش رو و گفتم :
-اجازه می دهید دوستتان داشته باشم ؟
خندید ، پشت به من ایستاد و خیره به افق گفت :
- چه عاقلانه در طلب عشق گام میزنی ؟!
گفتم : ...
پیش از آنکه چیزی بگویم ، ادامه داد :
-تو مرا برای خودم نمی خواهی ، نیازهایت را در وجود من جستجو میکنی ، خواسته های آرمانی ات را ، مطلوب های دست نیافتنی ات را . یک بار هم با قصه ی ماه جبین به سراغ من آمدی.
چشمهایم سیاهی رفت و ناخواسته نشستم بر روی شنهای ساحل . و اوهم نشست . زانو به زانو و نفس در نفس .
گفتم : ولی ماه جبین واقعیت بود.
گفت : مگر من نیستم؟
گفتم: پس ماه جبین هم شما بودید ؟
گفت : بله و شکیبا هم .
گفتم : پس چرا گذاشتید و رفتید ؟!
گفت : چرا می ماندم با این توصیفاتی که تو در قصه هایت از من می کنی ؟ فقط ظواهر . خط و خال چشم و ابرو که در کوچه و خیابان هم فراوان است .
بی اختیار گفتم : همه شاهدان به صورت . تو به صورت و معانی .
غمی مبهم در چشمهایش نشست . مثل مهی رقیق که فضای جنگل را بپوشاند و گفت :
-پس کجاست آن معانی؟!
نفسم فرو افتاد . انگار که از ته چاه سخن می گفتم ، خودم هم صدایم را به زحمت می شنیدم :
شما بهتر از هر کس میدانید که تصور من خط و خال نیست . هنوز زبانی پیدا نکرده ام برای بیان آن معانی .
با قاطعیتی که از آن لطافت بعید می نمود ، گفت :
پس تا آن زبان را پیدا نکرده ای سراغ من نیا . زمین می زنی مرا با این بیان مادی و توصیفات زمینی ات . حرامم میکنی.
بلند شد .لباس بلندش را در هوا تکاند تا ماسه های ساحل را از لباسش فرو بریزد . با تکان لباس آبی و بلندش ، طوفان بپا شد و ماسه ها از زمین برخاستند و به چشمهای من ریختند .
و از آن پس شد که دیگر من نتوانستم هیچ کس را ببینم ... 
 ..........................................................................

*متنی که مطالعه کردید، رمان «سانتا ماریا»  نوشته سید مهدی شجاعی است که در کتابی به همین نام (سانتا ماریا ) به چاپ رسیده است.

--