--

ای ساربان آهسته ران کارام جان گم کرده ام

آخر شده ماه حســـــین من میزبان گم کرده ام

در میـــــکده بودم ولی بیرون شدم از غافلین

ای وای از این بی حاصلی عمر جوان گم کرده ام

پایان رسد شام سیــــه آید حبـــــیب من ز ره

اما خـــــــدا حالم ببین من یــار را گم کرده ام

ای وای از این غوغای دل از دلبـــــرم هستم خجل

وقت سفر ماندم به گل من کاروان گم کرده ام

نعمت فراوان دادی ام منت به سر بنهادی ام

اما ببین نامــــردی ام صاحب زمان گم کرده ام

من عبد کوی عشقم و من شاه را گــم کرده ام

بنوشتم این نامه چنین با خون دل ای مه جبین

اما ببین بخـــــت مرا نامه رسان گم کرده ام

شرمــــنده ام اما بگم آقــــا تو را گم کرده ام

تقویمش پر شده بود و تنها دو روز خط نخورده باقی مانده بود .

پریشان شد و آشفته و عصبانی نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد.

آسمان و زمین را به هم ریخت؛خدا سکوت کرد ..

جیغ زد و جار و جنجال راه انداخت ؛ خدا سکوت کرد..

به پرو پای فرشته و انسان پیچید؛ خدا سکوت کرد..

کفر گفت و سجاده دور انداخت؛ خدا سکوت کرد..

خدا سکوتش را شکست و گفت :

" عزیزم اما یک روز دیگر باقیست ؛ بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن"

خدا گفت :

" آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند ؛ گوئی که هزار سال زیسته است و آنکه امروزش را در نمی یابد؛ هزار سال هم به کارش نمی آید"

" و آن گاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت : حالا برو و زندگی کن "

قدری ایستاد..

بعد با خودش گفت : وقتی فردایی ندارم ؛ نگه داشتن این زندگی چه فایده ای دارد!؟ بگذار این یک مشت زندگی را مصرف کنم.

اما ..

و خندید ؛

عاشق شد ؛

و عبور کرد ؛

او همان یک روز زندگی کرد اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند:

" امروز او در گذشت , کسی که هزار سال زیسته بود"

--

--